یکی زندگیش رفته و جون گرفته تو چشمای هر شهری بارون گرفته
همه زل زدیم غرق غصه به دیوار دلامون همه مونده زیر یه آوار
وقتی که از جونت گذشتی وقتی که دیگه برنگشتی
انگار زمین پیش تو کم بود تو آسمونا ساز غم بود
تو یه فرشته نجاتی تو با خدا در ارتباطی
کم آورده پیشت مردی با قلبامون چیکار کردی تو یه قهرمانی که بی ادعایی
کجایی که نخوابیدم پر از اندوه و امیدم شاید فردا دیدم هنوز پیش مایی
تا کی نامهربونی چه بی رحمی دنیا تو گفتی میمونی چه تنها موندم اینجا
کم آورده پیشت مردی با قلبامون چیکار کردی تو یه قهرمانی که بی ادعایی
کجایی که نخوابیدم پر از اندوه و امیدم شاید فردا دیدم هنوز پیش مایی
در میان شعله های آتش این غیرت و شرافت و مردانگی تو بود که زبانه میکشید
در عجبم آن لحظه ای که جانت را در کف دستت گرفته بودی
به این فکر نکردی که فرزندانت از گفتن پدر محروم میشوند
آسوده بخواب آسوده بخواب که نامت در آسمان این سرزمین حک شد
